شعری از نظام الدین مقدسی

ظاهرا در سکوت خود گرفتاری

رفته ای در  سکوت ، ترانه برداری

ترانه ای زیباست ، درست مثل خودت

ولی تو هنوز ، بوسه ای بدهکاری

تو در سکوت خود انگار ، شعر می گویی

ردیف و قافیه از چشمهات می باری

من در سکوت تو انگارهیچ هستم هیچ

پس چرا ناگهان به ذهنم افتادی ؟

همیشه بی تو شعر می گویم و حرف

همیشه هست بر لبم نام تو هی جاری

بیا سکوت نکن بیش از این، که به من

چند بوسه بدهکار و چند هم طلب داری

همیشه چون بیابانی از عطش هستم

تو با بوسه هات هی درخت می کاری