کلمات

کلمات را پشت سر هم می چینی تا برایت جمله ای بسازد و تو را غرق خود کند. تو به کلمات پناه میبری وبرای خودت رویایی می سازی که دوست داری با آن  دنیا را فتح کنی. وقتی تو کنار آنها مینشنی میفهمی هرکدام در خود فرو رفته اند و چقدر تنهایند هرکدام یک بار را به دوش میکشن و تنها یک حرف برای گفتن دارن و بس وهمه آنها به دنبال معنا شدن هستند. درست مثل انسانیکه تنهاست و می خواهد به خود معنا دهد. ما به کلمات پناه میبریم وآنها به ما. ولی دست آخر هرکدام از ماه تنها سرفرو در خود کرده و به انتظار نشسته ایم. ما به کلمات زل میزنیم تا تنهایی مان را به آنها بدهیم آنها زول زده به ما که ما به آنها معنا دهیم.

گلدان...